دربارۀ نگریستن

عکس‌ها یادگاری‌های گذشته‌اند، آثاری از آنچه رخ داده است. اگر زندگان آن گذشته را به دوش کشند، اگر گذشته تبدیل به بخش جدایی‌ناپذیر از فرایندی شود که در طی آن مردم تاریخ خود را می‌سازند، آن‌گاه همه‌ی عکس‌ها دوباره متنی زنده به دست خواهند آورد، و بجای آن‌که لحظه‌هایی بازداشته شده باشند، همچنان در زمان وجود خواهند داشت. شاید عکاسی پیشگویی حافظه‌ای انسانی است که باید در آینده به طور اجتماعی و سیاسی تحقق یابد. چنین حافظه‌ای هر تصویری از گذشته را، هرقدر فاجعه‌آمیز و هرقدر به گناه‌آلوده، در حصار تداوم خویش خواهد گرفت. تمای میان استفاده‌های خصوصی و عمومی از عکاسی از میان برخواهد خاست، خانواده‌ی انسان وجود خواهد داشت.