Name: خردادهای پاییزی
SKU: 1210
Price: 25000 IRT
Availability: InStock

خردادهای پاییزی

25,000 تومان

شابک :	978-6005759341
قطع :	رقعی
تعداد صفحه :	96
سال انتشار شمسی :	1395
نوع جلد :	شومیز
سری چاپ :	2

موجود در انبار

«خردادهای پاییزی» نوشته‌های امید بلاغتی (-۱۳۶۲) همراه با تصویرهای صالح تسبیحی (-۱۳۶۰) است. بخشی از مقدمه: حتما نباید سالها بگذرد و از میان خطوط و سطور نوشته‌های هم، از میان خطوطی که می‌کشیم و از میان حرفها و خاطرات بفهمیم چقدر می‌توانستیم دنیای بهتری داشته باشیم. حتما نباید تجربه‌های مشترکِ ملموس ازسر بگذرانیم تا بر پایه‌ی خاطرات رفاقت‌مان دیرپا شود. و اجباری نیست هم خط و همفکر در همه چیز باشیم تا نزدیک و رفیق شویم. کافیست به تماشای فکر و روح هم بنشینیم. قضاوت‌های دائم را کنار بگذاریم و آنچه مشترک است مکاشفه کنیم. هست و می‌توانیم و سخت نیست و تنها آرام شدن و سکوت می‌طلبد. نوشته‌ها قبلتر نوشته شده بودند و تصاویر من بعد با خواندن آنها شکل گرفت و خلق شد. اما این تصویرها تصویرسازی محض برای نوشته نیستند. لایه‌های بیشتری دارند: هر جا امید گفته است «مادرم»، من تصویر مادر خودم را گنجانده‌ام. و هر جا از عشق سخن گفته است، من وهم و خیالات عاشقانه‌ی خودم را خلق کرده‌ام. به مرور کشفِ نقاطِ یگانه در ما آسانتر شد و اشاره‌ها و ارجاعات‌مان به هم کمتر شد و دست آخر من تصویر می‌کردم و امید می‌نوشت و حرفی هم در میان نبود و نقطه‌ی مشترک شکل گرفت و همچون موجودی مستقل، که نه صالح است و نه امید و هردو هم زمان هست در قالب کتاب و آثار دیگر رو به رشد گذاشته. این رفت و آمد میان دو آدم، این تعامل و نزدیک شدن یک تلاش است که «خردادهای پاییزی» فصل آغازین‌اش بوده و ماجراهای دیگری هم در پیش خواهد بود.

قسمت هایی از کتاب خردادهای پاییزی

در فرودگاه خداحافظی مرگبار است. آن هم وقتی چند هفته قبل ترش زل زده باشد در چشم هایت و بگوید برای همیشه از اینجا می رود. بعد تو باید چه بگویی؟ مثلا باید بگویی نرو؟ که نقطه به نقطه هر جغرافیایی از این خاک سهم مشترک من است با تو؟! اصلا مگر می شود چیزی گفت؟! چشم ها آن تصمیمی که آدم در آن مصمم تر است را لو می دهند و حالا میانه عشق و رفتن، وقتی تصمیم به رفتن است می خواهی چه کنی؟! من هنوز هم باور دارم نباید کاری کرد. باید تماشا کرد. باید جزئیات رفتن را به نظاره نشست. باید حتی نگاه کرد اول پای چپش را می گذارد لبه ی گیت یا پای راستش را، باید نگاه کرد با کدام دستش چمدان را بر می دارد، هنوز جزئیات رفتارش را موقع خداحافظی، حفظ می کند یا نه؟! باید تنها تماشا کرد و به خاطر سپرد لحظه به لحظه آن زمانی را که تا به اتمام برسد، ویرانی آغاز می شود. من تنها یک اشتباه کردم؛ موقع خداحافظی شالش را از روی سرش برداشتم و بو کردم. همین بو سرگردانت می کند، سرگشته ات می کند. سرگردانی سخت تر و پیچیده تر از ویرانی است. موقع خداحافظی، در فرودگاه در این مرگبار ترین شکل خداحافظی، نباید کاری جز تماشا کرد. وگرنه سرگردانی جای ویرانی را می گیرد و این غریب ترین موقعیت بودن آدم است.

-11%